Πρέσπες

Η συγγραφική μας ομάδα, μαζί με την παπαράτσενα που μας έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες και εμείς κάναμε ότι δεν καταλάβαμε τίποτα, είχαμε ένα ακόμα μαγικό ταξίδι σε αναζήτηση του νοήματος της ζωής, του σύμπαντος και των πάντων...

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (τι πρωτότυπο ε?). Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας την Παρασκευή με τον εξελιγμένο ΚΙΤ (ο παλιός ήταν ελαττωματικός γιατί μιλούσε πολύ και αναλάμβανε μόνος του πρωτοβουλίες, οπότε του αφαιρέσαμε τη φωνή και τις πρωτοβουλίες, και τον βάψαμε πρασινωπό, μια παραλλαγή δηλαδή για να μη δίνει στόχο μέσα στη ζούγκλα!) και πήγαμε στο χωριό Ψαράδες.

Εκεί αφήσαμε τα πραγματάκια μας στο Αρχοντικό του Λάζαρου (παλιότερα ήταν ίσως ο μοναδικός κάτοικος του χωριού) και πήγαμε για φαγητό στη Συντοφιά, λίγο παρακάτω μιας και όλο το χωριό είναι μικροσκοπικό. Εκεί φάγαμε μεταξύ των άλλων και Γριβάδι τηγανητό μα και μπακαλιάρο σκορδαλιά, μιας και ήταν 25 του Μάρτη και δε θέλαμε να σπάσουμε την παράδοση! Ήπιαμε και λίγο κρασάκι, τέσσερα μισόλιτρα για την ακρίβεια... και μετά πήγαμε να συνεχίσουμε την οινοποσία στο αρχοντικό κοντά στο τζάκι (ακριβώς δίπλα στο τζάκι ήταν μια παρέα κινέζων τους οποίους προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να εκτοπίσουμε, ώσπου όταν τελικά τα καταφέραμε είχα τόσο πολύ γίνει ντίρλα από το κρασί-ήμασταν εφοδιασμένοι με κρασί παλαιωμένο για χρόνια σε βαρέλι- όσο περιμέναμε και παίζαμε το επιτραπέζιο μας, ώσπου μετά έφυγα για ύπνο! Άλλωστε ήταν απλώς η χαρά του να διώξεις τον άλλον, όχι το να κάτσεις στο τζάκι, είναι αυτές οι μικρές απολαύσεις στη ζωή!).

Το Σάββατο είχαμε το πλούσιο πρωινό που προσέφερε ο ξενώνας (ο καθένας έτρωγε τραχανά, τοστ, δυο αβγά μάτια από κοτούλες του χωριού, ψωμί με γνήσιο βούτυρο και μαρμελάδα, κέικ και καφεδάκι!!!). Μετά πήγαμε στο βουνό και περπατήσαμε ένα παρατημένο μονοπάτι ώσπου βρήκαμε τη σπηλιά του Ζαχαριάδη. Μία σπηλιά που δύσκολα την έβρισκε κανείς, στη μέση του πουθενά, κάτω από δέντρα. Μετά πήγαμε στον Άγιο Αχείλιο και κάναμε βόλτες στο νησί βλέποντας τα ερείπια εκλεισιών (ουπς, εκκλησιών ήθελα να πω) και το όμορφο τοπίο γενικότερα. Η παπαράτσενά μας είχε ένα σύντομο φλέρτ εκεί πέρα... για την ακρίβεια το ερωτικό της κάλεσμα βρίκε αντίκρισμα και την πλησίασαν όλα τα πρόβατα από ένα μικρό κοπάδι και εμείς τραπήκαμε σε φυγή πριν μας την πάρουν και δεν έχουμε πλέον φωτογράφο!

Για φαγητό (φάγαμε μεταξύ των άλλων φασόλια γίγαντες, πέστροφα και μια πατατοσαλάτα της περιοχής) πήγαμε στον Άγιο Γερμανό, τον Άγιο της κινητής τηλεφωνίας! Διαλέξαμε την ταβερνούλα στην πλατεία του χωριού, όπως μας είχε υποδείξει ο Στρατηγός, που είχε περάσει ένδοξες μέρες σε τούτα τα μέρη. Μετά επιστροφή στο τζάκι για τεμπελιό και φυσικά κρασάκι (είχαμε και δεύτερο μπουκάλι εφόδιο!). Το πιο μακριά που πήγαμε ήταν μια βόλτα μέσα στο σκοτάδι δίπλα στη λίμνη (τα πάντα είχαν κλείσει πριν τις 9 το βράδυ!), δεν απομακρυνόμασταν βέβαια και πολύ μην τυχόν και εμφανιστούν οι Κινέζοι και έχουμε τιτάνιες εθνικές μάχες ξανά μπροστά στο τζάκι, εκεί που ο Άρης Βελουχιώτης συναντά τον Μπρούς Λη!

Το πρωί μετά το υπερπρωινό πήγαμε βόλτα στον όρμο εκεί κοντά, βασικά ακολουθήσαμε ένα όμορφο μακρύ μονοπάτι ώσπου να καταλήξουμε σε ένα σημείο όπου έβλεπες όλη τη λίμνη και το σημείο όπου συναντιούνται στη θάλασσα τα σύνορα των τριών γειτονικών χωρών (το περίφημο τριεθνές!). Μετά δεν πήγαμε τελικά βαρκάδα γιατί μας φόβισε ο καιρός (είδαμε εκείνη τη μέρα όλους τους καιρούς, ήλιος, βροχή, χαλάζι και χιόνι!!!).

Μετά πήγαμε σε κάτι χωριουδάκια που λέγονται Κορέστεια. Περιηγηθήκαμε σε μερικά χωριά-φάντασμα, όπου δεν έμενε κανείς στα όμορφα κατά τα άλλα κτίρια φτιαγμένα με πλίνθους με κοκκινόχωμα και άχυρο. Τέλος βρήκαμε τελικά το χωριό Μελάς, όπου σκοτώθηκε ο Παύλος Μελάς και βρήκαμε και το σπίτι που το σκοτώσανε. Λίγο πριν φύγουμε μας πρόλαβε ο δισέγγονος του κατόχου του σπιτιού και μας ξενάγησε στο σπίτι και μας είπε διάφορες ιστορίες για τον Παύλο Μελά και γενικότερα.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής και καταλήξαμε τελικά στη Σαλονίκη να κάνουμε μια στάση στη "Στάση" το συνεργατικό εγχείρημα στο οποίο είναι αρκετά από τα παιδιά από το παλιό Καζάνι που Βράζει. Φάγαμε πάλι με σύνεση και σωφροσύνη, όπως πάντα σχεδόν, και κλείσαμε και με μια γλυκιά κρέπα στη γειτονιά (ξέρω, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες!).

Αυτά που λέτε για το φανατικό αναγνωστικό μας κοινό, για να θυμηθούμε τις παλιές καλές μέρες που κάθε μας ανάρτηση ήταν σε έκταση σαν ένα μυθιστόρημα!