Ζητώ συγγνώμη για την απουσία μου τόσο καιρό... Βασικά δε θέλω να σας πω φτηνές δικαιολογίες και ψέματα οπότε θα σας ανοίξω την καρδιά μου...(νομίζατε έτσι εύκολα ότι θα ξεφύγετε....αφού ξέρετε ότι είμαι της φιλοσοφίας ότι αν ένα πράγμα μπορεί κανείς να το πει με δυο λέξεις, τότε γιατί να το πει μόνο με μια??? Κάτι τέτοιο δεν έλεγαν και οι Λάκωνες? Μπορεί και το αντίθετο, δε θυμάμαι καλά...)
Εκεί που σκάλιζα αμέριμνος τη μύτη μου, και σκέψεις στριφογύριζαν στην άδεια μου κεφάλα, άξαφνα παρουσιαστήκαν εξωγήινες μορφές ζωής, ήρθαν σε επαφή μαζί μου, τους κέρασα καφεδάκι και μετά με απήγαγαν και απειλούσαν ότι αν δεν ικανοποιήσω τα αιτήματα τους ότι θα με ξαναφέρουν πίσω στη βαρετή πρωτεύουσα του νησιού όπου κατοικώ.
Για λόγους μη καλά-καλά εξηγήσιμους αποφεύγω να αποκαλύψω τον τόπο όπου κατοικώ, ίσως γιατί πλέον έχω μπει στη μαύρη λίστα της αντιτρομοκρατικής.... α, ναι, δε σας το είπα? Προάλλες που έγραφα την προηγούμενη ανάρτηση τότε στο τέλος της αποφάσισα και έβαλα μερικές λέξεις για ετικέτες όπως...τρομοκρατία, τρομοκρατικό χτύπημα κτλ κτλ με δόλιο σκοπό το να ανεβάσω έτσι την αναγνωσιμότητα του ιστοχώρου μου το οποίο κατά τα άλλα το διαβάζουν τρεις και ο κούκος, ίσως και λιγότερο από τρεις άσε που για τον κούκο δεν είμαι πλέον σίγουρος...
Τελικά το δαιμόνιο μυαλό μου τα κατάφερε και αυξήθηκαν κατακόρυφα οι αναγνώστες(κυρίως από τα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής!), προσωρινά τουλάχιστον ώσπου να καταλάβουν ότι μόνο μπαρούφες μπορεί κανείς να βρει στα κείμενα μου και ότι η σχέση μου με τους τρομοκράτες είναι τόση όση του Πάπα στο Βατικανό με το ποδόσφαιρο και το γήπεδο στο Βοτανικό (νομίζω του παναθηναϊκού είναι αυτό το γήπεδο, από όσο γνωρίζω από παλιά παραμύθια της γιαγιάς... Αυτά τα παραμύθια της μακαρίτισσας δεν κατάλαβα ποτέ αν ο λόγος που ποτέ δεν είχαν κάποιο τέλος ήταν γιατί εκείνο τον καιρό που έζησε η γιαγιά λέγανε τέτοια παραμύθια χωρίς πρίγκιπες, νεράιδες, αλλά και χωρίς να τελειώνουν κάπου, ή μήπως ήταν που απλώς η μακαρίτισσα είχε λιγάκι ξεκουτιάνει και ξεχνούσε τα περισσότερα από αυτά που έλεγαν τα παραμύθια και τα σταματούσε στη μέση!)
Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση είναι ότι οι ετικέτες που έβαλα, για κάποιο περίεργο λόγο (εγώ και το επιτελείο μου δουλεύουμε πυρετωδώς να τον βρούμε αλλά κάπου έστριψε στη γωνία και μείς συνεχίσαμε αμέριμνοι στην απέραντη ευθεία που πάει στο πουθενά) χαθήκαν στο διαδίκτυο οι ετικέτες που προανέφερα!
Τέλος πάντων, που είχα μείνει λοιπόν??? Νομίζω ότι τελείωσα!!!
Εκεί που σκάλιζα αμέριμνος τη μύτη μου, και σκέψεις στριφογύριζαν στην άδεια μου κεφάλα, άξαφνα παρουσιαστήκαν εξωγήινες μορφές ζωής, ήρθαν σε επαφή μαζί μου, τους κέρασα καφεδάκι και μετά με απήγαγαν και απειλούσαν ότι αν δεν ικανοποιήσω τα αιτήματα τους ότι θα με ξαναφέρουν πίσω στη βαρετή πρωτεύουσα του νησιού όπου κατοικώ.
Για λόγους μη καλά-καλά εξηγήσιμους αποφεύγω να αποκαλύψω τον τόπο όπου κατοικώ, ίσως γιατί πλέον έχω μπει στη μαύρη λίστα της αντιτρομοκρατικής.... α, ναι, δε σας το είπα? Προάλλες που έγραφα την προηγούμενη ανάρτηση τότε στο τέλος της αποφάσισα και έβαλα μερικές λέξεις για ετικέτες όπως...τρομοκρατία, τρομοκρατικό χτύπημα κτλ κτλ με δόλιο σκοπό το να ανεβάσω έτσι την αναγνωσιμότητα του ιστοχώρου μου το οποίο κατά τα άλλα το διαβάζουν τρεις και ο κούκος, ίσως και λιγότερο από τρεις άσε που για τον κούκο δεν είμαι πλέον σίγουρος...
Τελικά το δαιμόνιο μυαλό μου τα κατάφερε και αυξήθηκαν κατακόρυφα οι αναγνώστες(κυρίως από τα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής!), προσωρινά τουλάχιστον ώσπου να καταλάβουν ότι μόνο μπαρούφες μπορεί κανείς να βρει στα κείμενα μου και ότι η σχέση μου με τους τρομοκράτες είναι τόση όση του Πάπα στο Βατικανό με το ποδόσφαιρο και το γήπεδο στο Βοτανικό (νομίζω του παναθηναϊκού είναι αυτό το γήπεδο, από όσο γνωρίζω από παλιά παραμύθια της γιαγιάς... Αυτά τα παραμύθια της μακαρίτισσας δεν κατάλαβα ποτέ αν ο λόγος που ποτέ δεν είχαν κάποιο τέλος ήταν γιατί εκείνο τον καιρό που έζησε η γιαγιά λέγανε τέτοια παραμύθια χωρίς πρίγκιπες, νεράιδες, αλλά και χωρίς να τελειώνουν κάπου, ή μήπως ήταν που απλώς η μακαρίτισσα είχε λιγάκι ξεκουτιάνει και ξεχνούσε τα περισσότερα από αυτά που έλεγαν τα παραμύθια και τα σταματούσε στη μέση!)
Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση είναι ότι οι ετικέτες που έβαλα, για κάποιο περίεργο λόγο (εγώ και το επιτελείο μου δουλεύουμε πυρετωδώς να τον βρούμε αλλά κάπου έστριψε στη γωνία και μείς συνεχίσαμε αμέριμνοι στην απέραντη ευθεία που πάει στο πουθενά) χαθήκαν στο διαδίκτυο οι ετικέτες που προανέφερα!
Τέλος πάντων, που είχα μείνει λοιπόν??? Νομίζω ότι τελείωσα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου