ΠΑΟΚ ρε!

 

Την Τετάρτη 21 Αυγούστου αν δε γνωρίζεται υπήρξε μια τιτανομαχία κάτω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο, ήταν μια μάχη που έδωσα με τον ίδιο μου τον εαυτό (τελευταιά όλο χάνω, είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπόρεσε να παίξει σκάκι με τον εαυτό του και να χάσει, συνέβη πρόσφατα και αυτό!), πάλευε ο έντεχνος και ρομαντικός εαυτός μου με τον Σαλονικιό Παοκτζή και καταλαβαίνετε ποιός νίκησε...

Είχε διάφορες εκδηλώσεις σε αρχαιολογικούς χώρους ανά την Ελλάδα, σκόπευα να πάω στο χώρο του αρχαιολογικού μουσείου Θεσσαλονίκης όπου θα είχε τον Νότη Μαυρουδή μαζί με δυο ακόμα καλλιτέχνες αλλά τελικά ο δρόμος προς το αρχαιολογικό μουσείο άρχισε ξαφνικά να γέρνει, να αλλάζει διεύθυνση, να κάνει κάτι περίεργες στροφές(άρχισα να ζαλίζομαι και έψαξα να βρώ καμιά ρετσίνα μπας και έτσι ισιάξει ο δρόμος) και εκεί λοιπόν που καθόμουνα πέρασε ξαφνικά από μπροστά μου ο Γαλέριος, ένα καφενείο με τον ποιό νεαρό θαμώνα (που οι άλλοι αποκαλούν “ο μικρός”) να είναι τουλάχιστον 70 χρονών!

Και αφού και οι ποιητικοί κύκλοι της πόλης ψήφισαν ΠΑΟΚ αντί για φεγγάρι, ποιός εγώ που θα διαφωνήσω, τελικά λύγισα(όπως καταλαβαίνεται η αντίσταση μου δεν ήταν και τόσο τρομερή η αλήθεια) και μπήκα και εγώ μέσα στη Γαλέρα και τράβηξα κουπί. Σε λίγη ώρα το παιχνίδι ξεκίνησε και άρχισα να μπαίνω στο κλίμα και να βρίζω όποιον είχε την μπάλα στα ποδάρια του (ώσπου μου εξήγησαν ότι αυτοί με τα ασπρόμαυρα ήταν οι δικοί μας και δεν τους βρίζουμε, συνήθως!).

Το παιχνίδι του ΠΑΟΚ ήταν παιχνίδι τακτικής, άφησαν επίτηδες τους αντιπάλους να έχουν συνέχεια την μπάλα στα πόδια τους και μάλιστα για να τους ξεγελάσουν τους άφησαν να βάλουν πρώτοι γκολ, άλλωστε πάντα οι παοκτζηδες διακρίνονται για την ευγένεια, τη φινέτσα και τους τρόπους τους! Αλλά μετά, στο δεύτερο ημίχρονο, σε μιά φάση που ηθελημένα την έκαναν να μοιάζει σαν κωλοφαρδία, έβαλαν το γκολ της ισοφάρισης και στο τέλος φύγαμε όλοι χαρούμενοι από τον Γαλέριο! Οι αναλύσεις του παιχνιδιού από τους παρευρισκόμενους μαθουσάλες έχριζαν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος (φοβεροί αναλυτές!) οπότε εγώ συμφωνούσα ότι κι αν λέγανε, νιώθεις άλλωστε εκεί στο καφενείο σαν μια παρέα!

Μετά πήγαμε για μια μπιρίτσα και αργότερα (συντομεύω λιγάκι στο σημείο αυτό την ιστορία μου γιατί πάλι ο χρόνος μας πιέζει...) στο μεσονύχτι άρχισα να ανηφορίζω για την οικία μου. Εκεί ψηλά στην Άνω Πόλη είναι που επιτέλους αντίκρισα το γεμάτο (και γαμάτο, όπως θα λέγατε και σεις οι νέοι...) φεγγάρι και μοναχούλης όπως περπατούσα (κλαψ, κλαψ) του έστειλα τα φιλιά μου με τα δυο μου χέρια(οι γείτονες που με είδαν βέβαια άρχισαν διακριτικά να ψάχνουν στον τηλεφωνικό κατάλογο το νούμερο του πλησιέστερου ψυχιατρείου...)

Τέλος, όπως θα γνωρίζει το φανατικό αναγνωστικό μας κοινό (τρεις και ο κούκος, ίσως και λιγότερο από τρεις, άσε που για τον κούκο δεν είμαι πλέον σίγουρος...) αύριο φεύγω ταξίδι στη Γερμανία οπότε θα δώ εκεί τον επαναληπτικό αγώνα του ΠΑΟΚ με τους Γερμαναράδες (βασικά μάλλον δεν θα μπορέσω να τον δω, αλλά τες πα). Όπως γνωρίζεται στη Γερμανία θα πάω για... το νόημα της ζωής, του σύμπαντος και των πάντων (δηλαδή για την κατάλληλη ερώτηση με απάντηση “42”), και οι έρευνες συνεχίζονται...