Τώρα μια ανάρτηση για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι... βασικά έχει να κάνει με τα παλιά, την στρατιωτική μου θητεία, αναφέρομαι δηλαδή στα χρόνια του Τρωικού πολέμου τότε που ήμουνα στα στράτευμα ο μοναδικός άοπλος καταδρομέας, κάτι σαν τον Πόντιο Μπρούς Λη!
Βασικά προσπαθώ να αντιγράψω τον δάσκαλο PeachyReek που το μπλογκ του έχει ειδική κατηγορία για τα του στρατού, αλλά το μπλογκ του σε σχέση με το δικό μου είναι Ά Εθνική κατηγορία σε σχέση με ΄Δ Ερασιτεχνική! Το πολεμάμε όμως και μεις οι αρχάριοι οι μπλόγκερς...
Βασικά ήμουνα άοπλος γιατί δύο (2) γιατροί (πνευμονολόγος και νευρολόγος...τα νεύρα μου, ψυχρεμίααααααα!) αποφάνθηκαν ότι είμαι στην περίφημη κατηγορία Ι4 (για την ακρίβεια Ιώτα Τεσσεράμισι, Πέντε Παρά...) δηλαδή άοπλος και όχι μόνο(βλ. παρακάτω!).
Για να το πάρω το χαρτί αυτό χρησιμοποίηση τη γνωριμία μου με τον Χάρο(όχι τον Χάρη, μην μπερδεύεστε με αυτή τη μυθική μορφή στην Πόλη του Φωτός, πού έχει προ πολλού σταματήσει να σκέφτεται, για να μην κάνει ρυτίδες!!!), που είχαμε δώσει ένα ραντεβού όταν ήμουν δεκαοκτάρης, τον πλησίασα μα τελικά έστριψα στη γωνία(τον αιφνιδίασα ε!) και τον έστησα κανονικά στο ραντεβού μας!
Να σημειωθεί ότι δεν έχω κάνει χρήση καμιάς άλλης γνωριμίας ούτε και ποτέ έβαλα μέσον, το μαγικό χαρτί των γιατρών μου αρκούσε! Πιο συγκεκριμένα το χαρτί έλεγε ρητά ότι απαγορεύεται ή δέον να αποφεύγω τα εξής:
- Πορείες
- Ασκήσεις
- Φρουρά
- Σωματική αγωγή
- Ασκήσεις ακριβείας
- Βολές
- Βαριά χειρωνακτική εργασία
- Παρατεταμένη ορθοστασία
- Μαγειρεία
- Αποφυγή αϋπνίας
- Αποφυγή νυκτερινής υπηρεσίας
- Αποφυγή εργασίας σε ηλ. υπολογιστή
- Αποφυγή έκθεσης στον ήλιο
- Αποφυγή ψυχοσωματικού στρες
Στην θητεία μου στην αρχή πέρασα μια δύσκολη φάση στη Σπάρτη, ένας σύγχρονος Λεωνίδας και μοιραζόμουν καμιά δεκαριά τουαλέτες από κοινού με τους 1500 συμπολεμιστές μου(δηλαδή αντιστοιχούσε περίπου μια σε κάθε 150 από εμάς!). Οι εν λόγω τουαλέτες ήταν σχεδιασμένες από επιστημονικό προσωπικό της NASA (μιλάμε για διαστημικές τουαλέτες) για αυτό τον λόγο και οι περισσότερες είχαν διάφορα σπασίματα, σε καλά σχεδιασμένα σημεία ώστε να αερίζονται να μπορεί κανείς να βλέπεις άνετα τον στρατιώτη που χέζει για να μη νιώθει μόνος μα και για θέμα ασφάλειας(αν πάθαινες καμιά ανακοπή από τις μυρωδιές, κατευθείαν θα σε βλέπανε!). Επίσης με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται το να αυνανίζονται εκεί αντί να τα ξύνουν οι θαρραλέοι πολεμιστές, αν και για να κατάφερνε κανείς να έχει σηκωμάρες σε ένα τέτοιο μέρος όπως το στρατόπεδο εκπαίδευσης στη Σπάρτη πρέπει να είχε καταναλώσει καμιά χούφτα βιάγκρα για πρωινό, με καρύδια και μέλι, και να είχε αχαλίνωτη φαντασία! Εκεί λοιπόν πρωτογνωρίστικα με την "Καλλιόπη", με την οποία διατήρησα στενές σχέσεις ως το τέλος της θητείας μου!
Θυμάμαι όταν μια φορά μας ανάγκασαν σαν πρόβατα να πάμε σε ένα εκκλησάκι (ναι, υπήρχε και εκεί ένα!) εγώ αντέδρασα και ζήτησα να εξαιρεθούμε όσοι άθεοι και αλλόθρησκοι το επιθυμούσαμε. Τότε ο αξιωματικός (ένα εικοσάχρονο τσουτσέκι, που απολάμβανε την εξουσία που του έδινε το σύστημα... ένας από αυτούς που μετά την επανάσταση θα είναι από τους πρώτους στην ουρά για το μαστίγωμα!) βροντοφώναξε με ειρωνικό ύφος όσοι δεν θέλουμε να παραμείνουμε έξω από την εκκλησία να πάμε να καθαρίσουμε καμιά χέστρα! Μα ούτως ή άλλως αυτό κάναμε συνήθως, σκέφτηκα. Αλλά αντί αυτού τόλμησα να του την πω και να εισπράξω την πρώτη μου κράτηση, παρότι τελικά δεν υπάρχει πουθενά καταχωρημένη και τα παιδιά που ήταν στο γραφείο, όπως και όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί και είχαν νοημοσύνη έστω και ελαφρώς μεγαλύτερη από ένα ραδίκι, θεώρησαν ότι είχα δίκιο και δεν μου καταχώρησαν την ποινή στα πρακτικά!
Αυτό βασικά το διαπίστωσα σε κάποια φάση όταν υπηρετούσα στην...ακριτική Έδεσσα, στο πρώτο γραφείο. Εκεί λοιπόν είχα καλές σχέσεις με τον λοχαγό του πρώτου γραφείου (ήταν μερικούς μήνες μικρότερος μου!) ο οποίος μου είπε ότι ήταν λευκό το μητρώο μου. Στην Έδεσσα η πιο κοπιαστική μου εργασία ήταν μεσημεριάτικα να κάθομαι και να κοιτώ τι δείχνουν οι κάμερες που είχανε βάλει χωρίς όμως να έχουνε βγάλει τους σκοπούς που κάναν σκοπιά εκεί που δείχνανε οι κάμερες! Άλλη μια ανούσια λοιπόν εργασία, και η πιο απειλητική κίνηση που είδα όλο τον καιρό μπροστά στις κάμερες ήταν μια ύπουλη σαύρα που επιτέθηκε σε μια αθώα ακρίδα!
Υπήρχανε καθημερινές στιγμές τρέλας, αλλά σταμάτησα σύντομα να κρατώ σημειώσεις στο μπλοκάκι που κουβαλούσα μαζί μου, και έτσι δεν τα κατάφερα να αναδείξω τον όλο παραλογισμό που επικρατεί εκεί. Για περισσότερες ιστορίες λοιπόν ρίξτε καμιά ματιά στον PeachyReek του οποίου η επισκεψιμότητα από σήμερα προφανώς θα ανέβει στα ύψη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου