Σκληρός σαν..την πλαστελίνη!

Καλημερίζω τις φανατικές φίλες(ναι, έχουμε έγκυρες πληροφορίες ότι υπάρχουν κάπου σε αυτό το γαλαξία!) και φίλους αυτού του μπλογκ, με τις οποίες και οποίους μοιράζομαι τις χιλιάδες σκέψεις που στριμώχνονται στην άδεια μου κεφάλα...

Θέλω να πω ότι τα έχω πάρει με τον εαυτό μου(δε θα κάνω το λάθος να ρίχνω το φταίξιμο στους άλλους), είμαι τόσο φλώρος που με πατάνε και ζητάω συγγνώμη που έβαλα το πόδι μου κάτω από το δικό τους, έφτασα στο σημείο να απολογούμαι που μου αρέσει να δίνω και να κάνω όμορφα πράγματα! Ε όχι λοιπόν, ήρθε η ώρα να γίνω και γώ λίγο σκληρός και να σβήσω κάποια πρόσωπα από το μυαλό μου ωσάν να μην υπάρχουν (όπως κατά το παρελθόν έσβησα από το χάρτη ολόκληρη τη μεγαλόνησο! ) και απλώς να ψάξω να βρω νέα.

Οι αλλαγές πάνω μου παίρνουνε δεκαετίες για να εκδηλωθούν, αλλά το πολεμάω να αλλάξω αυτά που δε μου αρέσουν. Παρεμπιπτόντως, πρόσφατα είχαμε ιστορική συνάντηση με φιλαράκι που από Σεπτέμβρη θα βρίσκετε ξανά στην Κύπρο (έχουμε πρόσφατα αποκαταστήσει το νησί στο χάρτη και ψάχνουμε να σβήσουμε άλλη περιοχή!) οπότε είμαι λέει ευπρόσδεκτος να πάω να πιούμε μαζί το αγαπημένο μας αψέντι, σε στενάκια της παλιάς πόλης που δεν πάτησε κανείς (σχεδόν!) πιο πριν!

Τέλος να πω ότι στο ταξίδι μου της αυτογνωσίας ανακάλυψα πρόσφατα ένα τεράστιο ζήτημα που έχει να κάνει με το ότι για κάποιο λόγο ο χρόνος για μένα κυλά με άλλους ρυθμούς... Περισσότερα επ αυτού του πολύ ενδιαφέροντος συμπεράσματος (και στη ρίζα τους προβλήματος, την οποία λοιπόν ανακάλυψα με τη βοήθεια εξαίρετης ψυχολόγου) θα έχουμε ενδεχομένως σε μελλοντική ανάρτηση, ως τότε μπορούμε να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ο χρόνος είναι μια παραίσθηση, όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Douglas Adams!