Το Σου Κου

Το αγαπητό μας κοινό διψά να μάθει λεπτομέρειες από την πολυτάραχη ζωή μου οπότε θα ενδώσω ξανά! Βασικά την Παρασκευή, μετά από μια πολυάσχολη ημέρα κατέληξα στην είσοδο του παν/μιου να περιμένω ένα παλιό φιλαράκι μου που ερχόταν από Αθήνα. Εκεί με πλησίασαν φοιτητές και με παροτρύνανε να παρακολουθήσω τη βραδινή κινηματογραφική προβολή του συλλόγου τους, η οποία φυσικά είναι δωρεάν (αλλιώς δεν θα το συζητούσαμε καν το θέμα!!!). Εγώ τους ορκίστηκα μα τον Κωστάκη Ανάν ότι δε θα χάσω με τίποτα την προβολή αυτή και μετά έβαλα στη ζυγαριά τον Αλμάδοβαρ με το Καζάνι που Βράζει και η πλάστιγγα έγειρε στο Καζάνι!

Για όσες και όσους δεν γνωρίζουν, το Καζάνι που Βράζει είναι ένα συντροφικό μαγειρείο με καλό σπιτικό φαγητό σε λογικές τιμές. Πήγαμε εκεί με το φιλαράκι μου και αρχίσαμε να πίνουμε ούζο Βαρβαγιάννη, συνεχίσαμε με Τσίπουρο άνευ (δεν είχε άλλο μπουκάλι Βαρβαγιάννη) και για συνοδεία στα οινοπνευματώδη πήραμε κάτι ορεκτικά και για κυρίως πιάτο κάτι κοψίδια σε φοβερή σάλτσα. Τα πάντα ήταν νοστιμότατα αλλά το κυρίως πιάτο δε μπορεί να περιγραφεί το πόσο νόστιμο ήταν... Γενικά για το Καζάνι (Ιουλιανού 24, Θεσσαλονίκη) και τα παιδιά που το έχουνε έχω να πώ τα καλύτερα. (Στο τέλος πήγα να πληρώσω και μας κέρασαν και το ένα το ούζο)

Μετά κατευθυνθήκαμε σε ένα Στέκι που είχε πάρτυ, νωρίτερα μας είχαν ενημερώσει κάτι σπαμίτισσες. Εκεί μας γέμισαν τα ποτήρια ως πάνω με κάτι που νομίζαμε ότι είναι τσίπουρο αλλά που την άλλη μέρα αποδείχτηκε ότι ήταν καθαρό πετρέλαιο σε αδιαφανή μορφή(σύμφωνα με το φιλαράκι μου πάντα, γιατί εγώ μια χαρά το κατέβασα όλο!). Για την επιστροφή μη με ρωτάτε, δε γνωρίζω δεν απαντώ γιατί είχα κατεβάσει τις ασφάλειες του εγκεφάλου μου, να'ναι καλά το GPS που μας πήγε σπίτι! Εγώ άνοιξα τα μάτια μου σε κάποια φάση και ήμουνα στον καναπέ(δε θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες γιατί μιλάμε για παρακμιακή κατάσταση) το δε φιλαράκι μου είχε ένα φοβερό πονοκέφαλο που διήρκησε όλη τη μέρα... ευτυχώς εγώ δεν είχα πονοκέφαλο και δούλεψα κιόλας στη διάρκεια της μέρας στο διαγαλαξιακό πανεπιστήμιο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα την προηγούμενη! Έχω καταλήξει ότι επειδή δε με ενδιέφερε από κάποιο σημείο η βραδιά ότι μετά δεν κουράζω τον εγκέφαλο στο να κρατά λεπτομέρειες ο οποίος εγκέφαλος μου χρησιμοποιεί την αρχή της οικονομίας που λέει να κρατά μόνο ότι είναι αναγκαίο!

Με στεναχωρεί που έχω ξαναρχίσει αυτά τα παρακμιακά και δε θα ήθελα να ξαναγυρίσω σε τέτοιες καταστάσεις, θα το παλέψω. Βασικά και τις προάλλες τη δευτέρα στο Belleville μέθυσα πάλι, με είχε πιάσει μια θλίψη το βράδυ και με πλήθος σκέψεων περί έρωτος να στριμώχνονται στην άδεια μου κεφάλα έγραψα την προηγούμενη ανάρτηση. Επί του ζητήματος έχω εξάγει μερικά συμπεράσματα (σιγά να μη σας τα πώ!), μα η έρευνα συνεχίζεται...

Χθες Σαββάτο το βραδάκι καταλήξαμε στην Τομπουρλίκα, μαζευτήκαμε πολλοί και καλοί φίλοι (και με παρόντες πολλούς από τα ιδρυτικά μέλη της Σ.ΠΑ.ΜΕ που δυστυχώς αποχωρήσαν από τη ΣΠΑΜΕ στην πορεία μα με τους οποίους έχω πολύ περισσότερα να με ενώνουν από ότι με κάποια από τα τωρινά μέλη, ονόματα δε λέμε, ακονίζω το φτυάρι μου και θα επανέλθω μελλοντικά!). Εκεί όμως είχα δώσει όρκο μα τον Γιώργο Αντάλεν ότι δε θα έπινα πάνω από τρία ποτηράκια και δε θα το ξενυχτούσαμε. Απόρησα και γώ με την εγκράτεια μου και είμαι αποφασισμένος να αλλάξω και να γίνω πιο εγκρατής από εδώ και πέρα. (Μη βαράτε ρε παιδιά, το ξέρω ότι το έχω πει αμέτρητες φορές αυτό αλλά τώρα...το εννοώ!)

Και κάπως έτσι άδοξα τελειώνει άλλη μια ανάρτησή μου. Θα επανέλθω όμως δυναμικά. Όπως λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ, τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα...